Na de hotelnacht zijn we naar het strand gegaan. Maar daar kwamen we niet zomaar. We moesten door een zeer desolaat gebied rijden. Alleen maar zand. En aan het einde was er nog meer zand, maar dat was wit. Hele kleine mini zandduinen.

En ineens zagen we de zee. Eerst nog even een stukje over het strand gereden en daarna vlak achter het strand onze tent opgezet. Houtvuurtje erbij en klaar.

De volgende ochtend nog even de zonsopkomst meegemaakt en een korte strandwandeling gemaakt, waarbij we heel veel krabbetjes zagen. Erg leuk.

Daarna naar de ferry die ons naar Masirah zou brengen. Het was een hele oude ferry, altijd spannend…. Je moest achteruit manouvreren om erop te komen en ons plekje was zo klein dat je alleen via het achterportier uit kon komen, en bedankt medepassagier! Otto zag dat niet zitten dus die heeft Netflix gekeken en concertkaartjes voor Sabaton in de Ziggo Dome geboekt. Op Masirah zelf was niet heel veel te beleven, behalve wat gestrande boten. Maar we hebben nog wel iets meegemaakt. Er was namelijk een auto gestrand in het zand. Volgens goed Oman’s gebruik stop je dan en verleen je hulp. Er bleek echter verderop nog een auto met problemen te zijn. Die stond half in de zee?! Beide autos hebben we met een lier bevrijd uit hun benarde positie. En we hebben nog veel meer krabben gezien! Al met al was Masirah toch wel de moeite waard. O ja, we hebben ‘s avonds ook nog heerlijk krab en vis gegeten in een lokaal restaurant, zittend op een kleed.

Nadat we weer op het vasteland waren aangekomen zijn we aan het laatste deel begonnen, het duinen en zand gedeelte. Dat was spectaculair. Otto heeft eerst weer wat rijles gekregen en daarna moesten we gelijk een hoge zandberg op. Gaaf. Rond half zes vonden we een mooie duin om bovenop te kamperen, de tent stond net voor het helemaal donker was. Kampvuur erbij, prima allemaal. En we hadden banaan met honing en zwarte peper à la Fahad als toetje, bijzondere combi maar wel lekker!

In de woestijn koelt het behoorlijk af ‘s nachts. Zo erg zelfs dat er dauw ontstaat. Om 3 uur ‘s nachts begon het te druppelen in onze tent. Tik, tik, tik. Wakker worden met een douche…. De volgende ochtend bij zonsopgang (06:00) een zandduin beklommen en even later pannenkoeken met dadelsiroop als ontbijt. Wat kinderen van een herder kwamen ons een beetje bekijken, maar durfden niet echt dichtbij te komen. De tent moest natuurlijk drogen, dus het duurde even voordat we weer op pad waren.

Het was mooi vandaag. Al dat rode zand, die duinen. En als kers op de taart was er veel groen. 1 of 2 maanden hiervoor had het flink geregend en dat zorgde voor een groene gloed in de woestijn.

Lekker gereden, duintje op, duintje af. Halverwege de middag kwamen we weer in de beschaving. Eerst de banden weer op spanning gebracht (in de duinen hadden we de spanning verlaagd van 35 psi naar 13) en toen afscheid genomen van Marina en de groep.